Skáldavinkonur mínar

Innan tíðar koma út ljóðabækur eftir tvær vinkonur mínar, þær Ólínu Þorvarðardóttur og Gerði Kristnýju. Það er tilhlökkunarefni. Gerður hefur þegar sent frá sér ljóðabækur en Ólína er að senda frá sér sína fyrstu ljóðabók, reyndar vonum seinna þar sem ég veit að hún hefur lúrt á frábærum ljóðum í tugi ára sem geymd hafa verið í skúffunni. Bókin hennar ber það fallega heiti "Vestanvindur" og hefur að geyma mörg af bestu ljóðum Ólínu. Þótt Ólína sé veraldarvön fjölmiðlakona, blaðamaður og rithöfundur, veit ég að hjarta hennar slær örar núna en áður þegar hún hefur sent frá sér afurðir sínar á fjölmiðla- og rithöfundaferlinum - enda er ljóðið afar persónulegt form og stendur manni nær hjartanu en annað sem frá menni fer. Ég bíð spennt eftir bókinni - enda veit ég að fólk á eftir að sjá að Ólína á fullt erindi inn á ljóðskáldavettvanginn. Ljóðaunnendur eiga eftir að sjá allt aðra hlið á kjarnakonunni Ólínu sem nú stígur fram á sviðið með sína fyrstu ljóðabók en vonandi ekki þá síðustu.

Gerður Kristný hefur fyrir löngu sannað gildi sitt sem rithöfundur og ljóðskáld. Sjálf tel ég mig alltaf eiga svolítið í Gerði - enda hóf hún sinn blaðamannaferil undir minni ritstjórn þegar ég ritstýrði tímaritinu "Við sem fljúgum" í eina tíð hjá Frjálsu Framtaki. Þá var Gerður á ferðalagi erlendis og sendi blaðinu skemmtilegar og vel skrifaðar greinar frá hinum ýmsu stöðum sem hún heimsótti. Ég sá strax að þarna var kominn mikill efniviður í blaðamann og rithöfund. Það hefur því verið skemmtilegt að fylgjast með ferli Gerðar á ritvellinum og fylgjast  með því hvernig hún hefur með hverju verkinu sem hún sendir frá sér þroskast sem rithöfundur og ljóðskáld

Ég er einnig svo lánsöm að ein af skáldakonunum í vinahóp mínum er Sigurbjörg Þrastardóttir, blaðamaður og ljóðskáld. Hún hóf sinn blaðamannaferil einnig undir minni ritstjórn á barnablaðinu ABC - reyndar eftir að hafa unnið ritgerðarsamkeppni ABC og Slysavarnafélags Íslands árið 1988, þá 15 ára gömul. Hún hefur svo sannarlega staðið undir væntingum mínum og annarra sem blaðamaður og ljóðskáld.

Hæfileikar Ólínu í meðferð bundins máls koma mér ekki á óvart - enda hef ég fengið að heyra mörg ljóðanna hennar í gegnum tíðina. Yngri konurnar, þær Gerður og Sigurbjörg eru verða aftur á móti alltaf "stelpurnar mínar" þótt þær séu löngu orðnar þroskaðar sem ljóðskáld og rithöfundar.

Það verða sannarlega spennandi tímar framundan í bókaútgáfu. Ég bíð t.d. spennt eftir bók Þráins Bertelssonar auk ljóðabóka vinkvenna minna. Reyndar eigum við líka von á skáldsögu frá Gerði Kristnýju fyrir þessi jól. Skemmtileg bókajól framundan.

 

Í faðmi vestfirskra fjalla og góðra vina.

Það er engu líkt að dvelja hér á Ísafirði í faðmi fjalla og njóta samvista við góða vini og samstafsmenn. Undanfarinn sólarhring hef ég notið gestrisni Ólínu, vinkonu minnar og Sigga eiginmanns hennar. Eins og svo oft áður þegar ég vísitera Vestfirði, standur heimili þeirra mér opið. Eftir margar heimsóknir á Ísafjörð vegna starfs míns, hafa skapast nokkrar góðar hefðir. Ein af þeim er að við vinkonurnar förum í langa gönguferð með Blíðu, tíkina hennar Ólínu. Á þeim stundum eru þjóðfélagsmálin (og önnur mál)  krufin til mergjar og margt rætt áður en einn af hinum rómuðu fiskiréttum doktors Ólínu er borinn fram. Annar fastur liður er að hitta aðra kjarnakonu og góða vinkonu hér vestra, Sossu, sem ég hitti reyndar í mýflugumynd að þessu sinni HJÁ RUV á Ísafirði þar sem ég átti einnig viðkomu.

Verst þótti mer að geta ekki skotist í Haukadalinn og kíkt í kaffi hjá Unni í Húsatúni. Það verður að bíða næstu vesturferðar. Nú er ég á leið í Menntaskólann á Ísafirði þar sem ég ætla að boða umferðarslysaforvarnir meðal nýnema skólans. Ekki sakar að þar mun ég hitta skólasystur mína úr íslenskunni í HÍ, Rán Höskuldsdóttur og Katrínu Gunnarsdóttur, fyrrum nefndarsystur mína út ÍTR. Tvær frábærar konur til viðbótar sem alltaf er gaman að hitta. Segi svo einhver að það sé ekki gaman að vera forvarnafulltrúi hjá VÍS þegar von er á jafn skemmtilegum og uppbyggilegum félagsskap og hér.

Vona svo að það gefi til flugs í dag. Ef ekki, þá er þetta einn besti staður á Íslandi til að vera veðurtepptur.

Frábær löggæsla

Það voru ógnvænlegar fréttirnar sem bárust frá Fáskrúðsfirði í dag um tilraun til innflutnings á miklu magni af fíkniefnum. Að sama skapi var stórkostlegt að vita að þessi ófögnuður kæmist aldrei í umferð á Íslandi og gæti þar af leiðandi ekki eyðilagt líf fólks. Ég dáist að lögreglu- og tollayfirvöldum að ná þessum óþokkum í tæka tíð. Það segir okkur að lögreglan á Íslandi sé orðin öflug í baráttunni við eiturlyfjasmyglarana.

Minningartónleikar um hestamann

Um næstu helgi, þ.e. á laugardaginn þann 22. september, verða haldnir minningartónleikar um Magnús Magnússon, hestamenn, sem lést í umferðarslysi fyrir réttu einu ári. Hann varð fyrir bíl í myrkri þegar hann var á leið heim úr réttum. Magnús var ekki með endurskinsmerki en líklega hefði verið hægt að koma í veg fyrir slys ef hann hefði sést í myrkrinu tímanlega. Minningartónleikarnir um Magnús verða haldnir á Kríunni sem stendur við Gaulverjabæjarveginn, rétt austan við Selfoss. Á tónleikunum verður stofnaður áhugahópur um öryggismál hestamanna en mér vitanlega hefur aldrei verið stofnaður sérstakur grasrótarhópur hestamanna til að berjast fyrir öryggismálum hestamanna. Nú er skammdegið framundan og innan tíðar fara hestamenn að taka klára sína á hús (þeir fyrstu taka inn í desember) og því mikil þörf á því að minna hestamenn á notkun endurskins þegar þeir ríða út í myrkrinu innan um og í nánd við bílaumferð.

Ég hvert alla áhugamenn um hestamennsku til þess að láta til sín taka og gerast stofnfélagar í þessum samtökum.

Spaugstofuumræður, Valentína valkyrja, hestamenn og heldri borgarar.

Þessi dagur hefur verið annasamur, svo ekki sé meira sagt, þótt ekki sé hann allur ennþá. Vaknaði snemma og fór í sund. Í heita pottinum voru umræður um brottrekstur Randvers Þorlákssonar úr Spaugstofunni. ALLIR voru sammála um að illa hafi verið vegið að Randveri og vildu menn undantekningarlaust hafa hann áfram - enda Randverslaus Spaugstofa - engin Spaugstofa.

Eftir 700 metra sund og umræður um Spaugstofuna, hélt ég í Borgarholtsskóla þar sem ég hélt fund um umferðarslysaforvarnir með ungum nemendum skólans. Krakkarnir voru aldeilis frábær og létu í ljósi skoðanir sínar á nýju efni sem ég var að frumsýna í vikunni; þ.e. forvarnaefni.

Ég kom við í Ríkisútvarpinu og átti stuttan fund með mínum samstarfsmönnum í Dr. RUV. Dvaldi reyndar lengur en ég ætlaði mér í Efstaleitinu þar sem á engin leið er að komast meira en einn metra áfram eftir göngunum án þess að hitta góða og gamla félaga frá árdögum Rásar tvö. Meðal þeirra var Magga mín Blöndal sem var að koma frá Afríku, brún og sælleg. Líklega heyrum við frá ferðum hennar innan tíðar á öldum ljósvakans.

Valentína, mikill kvenskörungur, vel gefin og vel gerð stúlka sem er í stjórn Nemendafélags Borgarholtsskóla, hringdi eftir hádegið og vildi hnýta saman lausa enda hvað varðar dagskrá Bíladaga skólans sem hefjast á morgun. Við Valentína höfum verið í sambandi í nokkrar vikur þar sem VÍS kemur að þessu frábæra starfi nemendafélagsins með ýmsum hætti. Það eru sannkölluð forréttindi að fá að vinna með svona frábærum ungmennum eins og Velentínu. Næstu daga verð ég með annan fótinn í Borgarholtsskólanum - enda bíladagarnir rétt að hefast þar.

Er á leiðinni á fund um öryggismál hestamanna og fer síðan á fund með eldri borgurum í Kópavogi; sprækum heldri borgurum sem vilja fræðast um skyndihjálp. Vonandi verður Jói minn búinn að elda eitthvað gómsætt handa sinni spúsu þegar hún kemur lúin heim eftir daginn.

Ambögur í fjölmiðlum.

Ég get ekki lengur orða bundist vegna lélegs málfars í fjölmiðlum. Þegar ég var í íslensku í H.Í. var rætt um það í fúlustu alvöru hvort ekki væri kominn tími á að viðurkenna þágufallssýkina sem "eðlilega þróun" tungumálsins. M.ö.o: Hvort það þætti réttlætanlegt að láta undan öfugþróuninni vegna fjölda þeirra sem kunna ekki að tala.

Í vikunni sá ég auglýsingu með eftirfarandi fyrirsögn: "Jóni og Óskari vantar liðsauka." (kann að vera að seinni hluti fyrirsagnarinnar hefi verið öðruvísi) Staðreyndin var samt sú að Jóni og Óskari vantaði starfskraft en ekki Jón og Óskar. Þá heyri ég alltof oft fjölmiðlafólk segja "ég vill" og "honum langar" svo ekki sé talað um alla þá sem segja "mig hlakkar til."

Ég get ekki sætt mig við að móðurmálið mitt sé afbakað á þennan hátt. Okkur er kennt að beygja rétt og tala rétt og þannig á það að vera. Ég er alin upp af foreldrum sem töluðu góða og kjarnyrta íslensku og þau leiðréttu okkur börnin ef við beygðum ekki rétt og kenndu okkur að nota íslensk orð í stað erlendra tökuorða.  Fjölmiðlafólk á að fara á undan með góðu fordæmi og nota íslenskuna rétt. Það er mannlegt að gera mistök einu sinni en þegar sömu útvarps- og sjónvarpsmennirnir segja sífellt "ég vill" og "þeim langar" án þess að neinn geri athugasemdir við það, er illt í efni og því hvarflar það að mér hvort hið óttalega sé e.t.v. að gerast smátt og smátt; þ.e. að málið sé farið að "þróast" í þessa óskemmtilegu átt með ófyrirsjáanlegum afleiðingum.

Nánin kynni af Dr. RUV

Það var notaleg stund í vikunni þegar ég vann fyrsta útvarpsþáttinn minn í langan tíma. Ég tók að mér að vera einn umsjónarmanna neytendaþáttarins Dr. RUV sem sendur er út daglega á Rás 1 kl. 15.30. Ég sé um fimmtudagana þegar fjallað er um samgöngu- og umhverfismál. Það var vissulega gaman að hitta aftur gamla félaga á Ríkisútvarpinu þar sem ég starfaði langdvölum í eina tíð með hina ýmsu útvarpsþætti. Ég hlakka til að takast á við verkefni vetrarins í þáttagerð fyrir þessa rótgrónu stofnun sem mér þykir svo vænt um. Af nógu er að taka í umfjöllunarefnum en fyrsti þátturinn fjallaði um meindýr úr ríki skordýranna.

Það er svo undarlegt að hafi maður einu sinni verið framan við hljóðnemanna er eins og sú vinna gleymist ekki; rétt eins og maður kann alla tíða að hjóla hafi maður einu sinni lært það. Tækninni hafði að vísu fleygt fram í formi upptökutækja og klippitækja - en að öðru leyti hafði fátt breyst. Gamli góði andinn sveif ennþá yfir vötnum gömlu Gufunnar; sá hinn sami og ég kynntist þegar ég byrjaði mína útvarpsmennsku á Skúlagötu 4. Það var skemmtileg upplifun.

Litla dóttir mín í Tógó

Hér kemur ljósmynd af litlu fósturdóttur minni í Tógó í Afríku. Hún heitir Gracía og er 3 ára. Eins og sjá má er hún ekki mjög gleðleg á svipinn og lái henni hver sem vill. Hún missti móður sína fyrir nokkrum mánuðum. Líklega á hún a.m.k. einn bróður. Ég á eftir að fá meiri upplýsingar um hana.

Fjölgun í fjölskyldunni.

 

 

 

Ég eignaðist yndislega dóttur í sumar en fékk fyrst að vita aldur hennar og sjá af henni mynd í gær. Gracía er þriggja ára síðan í apríl en hún missti móður sína sl. vetur.

Ég varð mjög hrærð þegar Njörður, minn gamli kennari og vinur og frumkvöðull SPES, sendi mér myndina af Gracíu minni í gær. Nú hlakka ég til að fá að senda henni bréf og gjafir og fá jafnframt fréttir af fósturdóttur minni. Loksins eignaðist ég dótturina sem ég hef alltaf þráð!

Ég ráðlegg öllum að gerast styrktaraðili SPES. Þar vinnur hugsjónafólk og hver einasata króna fer í uppbyggingu heimila fyrir börnin okkar í Tógó. Það er mér afar mikil virði að vita að framlag mitt skilar sér beint, milliliðalaust til barnanna.

 Ég set myndina inn síðar. Kerfið vildi ekki hlýða skipunum mínum þegar ég ætlaði að vista hana hér. En hún er svo falleg að ég táraðist þegar ég opnaði myndina.

 

Upp á vigt stíg ég ekki!

Ég varð byrja í heilsuátaki í dag. Vinnustaðurinn minn stendur fyrir þessu átaki og gefst öllum kostur á að taka þátt. Í gær vorum við mæld og vegin og verður árangurinn skoðaður að þremur mánuðum liðnum. Ég harðneitaði að stíga á vigtina - enda hef ég brúkað slíkt tæki frá því það þótti nauðsynlegt að skrá hæð og þyngd kvenna sem  mættu í Leitarstöð Krabbameinsfélagsins. Þá steig ég í síðasta sinn á vigt og mun aldrei gera það. Það er prinsippmál. Nú kann einhver að halda að þyngd mín sé viðkvæmt mál - en svo er ekki. Ég æfi eins og berserkur, hjóla og stunda fjallaklifur og því er líkamlegt ástand mitt með besta móti. En uppá vigt stíg ég ekki. Þegar árangur heilsuátaksins verður veginn og metin í desember, verða mínir vinnuveitendur að láta sér nægja ummál mitt í sentímetrum. Og hana nú!