Svar eða ekki svar.

Mannlegt eðli er undarlegt. Margir hafa heyrt um fólkið sem missir ástvin eða veikist alvarlega og upplifir það að jafnvel bestu vinir forðast samskipti og jafnvel óttast viðkomandi einhverra hluta vegna. Svipað gerist því miður við atvinnumissi. Það er eins og sumt fólk gufi hreinlega upp; það svarar hvorki tölvupósti eða hringingum og svo, þegar maður hittir viðkomandi fyrir tilviljun, kemur upp mjög vandræðaleg staða og alls kyns afsakanir eru settar fram fyrir afskiptaleysinu.

Því miður er maður haldinn þeim misskilningi að allir hagi sér eins og maður myndi sjálfur gera undir svipuðum kringumstæðum. Sjálf hef ég mikla reynslu af því að umgangast fólk sem orðið hefur fyrir einhvers konar áfalli í lífinu og veit að afskiptaleysi er ekki það sem það óskar eftir frá vinum sínum.

En hvað um það. Svona er lífið og ekkert við því að gera annað en bíta á jaxlinn og halda áfram. Ég hef verið að leita mér að atvinnu undanfarnar vikur og sent ótal tölvupósta út og suður; svona rétt til að kanna stöðuna hjá hinum ýmsu fyrirtækjum. Tölvubréfin ganga ekki út á umsókn um starf - heldur er ég að biðja um aðstoð við atvinnuleitina; þ.e. að viðkomandi viti af atvinnuleysi mínu og láti það spyrjast að ég sé að leita. Svörin eru oft engin. Í raun bið ég ekki um annað en huggulegt svar um að viðkomandi hafi séð tölvupóstinn og hafi mig í huga. Annað ekki.

Það er þó engin örvænting í gangi á þessum bæ. Ég er svo lánsöm að kunna sitthvað fyrir mér og leita því eftir verkefnum hér og þar; tímabundnum ef ekki annað býðst. Úr hefur ræst að einhverju leyti en samt er ég enn að vinna að því að fá varanlega atvinnu.

Að vísu er ég dálítið óþolinmóð - enda hef ég ekki verið atvinnulaus í meira en tvær vikur. Við skulum spyrja að leikslokum.