Stóra stundin að renna upp.

Þá er að koma að því. Á morgun rennur stóra stundin upp þegar við hefjum úrsendingu á dagskrá á Stöð tvö þar sem safnað verður fjármunum til Mænuskaðastofnunar Íslands. Þetta verkefni, þ.e. að halda utan um alla fjölmiðlaumræðu og almannatengsl, hefur verið mér afar kærkomið vegna tengsla minna við þær mægður Auði og Hrafnhildi en Auður er æskuvinkona mín og því hef ég fylgst náið  með baráttu hennar frá Hrafnhildur slasaðist.

Það er ótrúlega mikilvægt að eiga góða að. Því komst ég að þegar ég var að reyna að koma þessu átaki að í fjölmiðlum. Vinir mínir, skólafálagar og gamlir vinnufélagar í blaðamennskunni hafa tekið mér opnum örmum og opnað dyr sínar fyrir umfjöllun um mænuskaða. Það hefur líka reynst mér vel í þessu verkefni að vita nákvæmlega hvernig efni ég get boðið fjölmiðlafólki - enda hef ég setið hinu megin borðs; þ.e. verið í hlutverki blaða- eða fjölmiðlamannsins og veit því nákvæmlega hvaða áherslur þurfa að vera til staðar í umfjöllunarefninu.

Ýmsir vinir mínir í hópi bloggara hafa einnig tekið málstaðinn upp og vakið athygli á honum; þar á meðal Ólína Þorvarðardóttir sem  skrifaði frábæra færslu um þessi mál.

Á morgun verður rennur stóra stundin upp. Ég hvet sem flesta til að leggja málefninu lið og gefa þannig mænusködduðum von um betra líf. Enginn veit hver er næstur. Þessa dagana er ungur maður að berjast við að ná heilsu eftir reiðsjólaslys sem leiddi af sér skaða á mænu. Vonandi mun sá skaði ganga til baka að öllu eða einhverju leyti en reynslan hefur þó sýnt að oft er á brattan að sækja fyrir þá sem einu sinni hafa skaddast á mænu.

Í mörg ár hef ég unnið með mænusködduðu fólki; fyrst í lögreglunni í gamla daga þegar ég flutti þessa einstaklinga í lögreglubíl á milli staða. Þá kynntist ég einni mörgum þegar ég var þátttakandi í áhugahóp um bætta umferðarmenningu sem sendi út fyrsta söfnunarþáttinn í sjónvarpi. Það var árið 1989, árið sem Hrafnhildur Thoroddsen slasaðist,  en dagskráin var á Stöð tvö, send út frá Hótel Íslandi. Sjónvarpsútsendingin var heilar fjórar klukkustundir og það söfnuðust 30 milljónir sem var gífurleg upphæð og var til þess að SEM samtökin gátu farið af stað með húsbyggingu sína við Sléttuveg. Það var einstaklega skemmtilegt verkefni og bar góðan árangur.

Hin síðari ár hef ég enn og aftur unnið með mænusködduðum sem hafa lagt VÍS lið í baráttunni við umferðarslysin. Nokkrir góðir vinir mínir hafa mætt á umferðarfundi VÍS og skýrt frá reynslu sinni af umferðarslysi sem leiddi til mænuskaða þeirra.  Það er mér því mikið ánægjuefni að VÍS er einn af stærstu styrktaraðilum Mænuskaðasamtaka Íslands og mun leggja þessari söfnun lið með mjög myndarlegum hætti. Þannig fæ ég og mitt ágæta félag kjörið tækifæri til að endurgjalda mænusködduðum það ómetanlega framlag sem þeir hafa lagt til baráttunnar við umferðarslysin.

Ég hlakka til útsendingarinnar annað kvöld og heiti á sem flesta að taka þátt í að gera draum þeirra að veruleika.