Erlendir gestir í roki og rigningu.

Þau voru óblíð náttúruöflin í dag þegar ég bauð erlendum gestum mínum í skoðunarferð um náttúruperlur Íslands. Alþjóðlegur hópur umferðaröryggissérfræðinga varð að láta sér lynda  rok og rigningu við Geysi, Gullfoss, á Þingvöllum og í Bláa lóninu. Einhvern veginn var ég ekki laus við smá samviskubit þegar ég reyndi að afsaka veðrið í dag - þrátt fyrir að ég gæti á engan hátt haft áhrif á það. Þess í stað reyndi ég að bæta þeim upp afleitt veður með því að bjóða uppá frábæran leiðsögumann og ekki síðri ökumann frá ferðaskrifstofunni Ísafold. Þessir tveir einstaklingar kunnu svo sannarlega sitt fag. Það var þó huggun harmi gegn að hinir erlendu gestir mínir voru afar ánægðir með ferðina og lofuðu íslenska náttúru og gestrisni okkar íslendinga sem þeir nutu í vikunni.

Þessir einstaklingar, sem eru meðal þeirra fremstu í heimi á sviði umferðaröryggisrannsókna, kynntu mér nýjustu rannsóknir sínar og meðal annars koma fram að margir þeir bílar sem hér eru á götunum standast ekki lágmarkskröfur um varnir gegn hálshnykkjum. Meðal annars bíllinn minn sem ég keypti nýlega vegna hinna fjögurra stjarna sem hann fékk fyrir öryggi. Fimmtu stjörnuna vantaði þó vegna þessara vankanta. Það vissi ég ekki en veit betur núna og mun skipta um bíl fljótlega.Þetta er eitthvað sem kaupendur bíla þurfa að skoða þegar þeir velja sér bíltegund.

Margar aðrar rannsóknir voru afar athyglisverðar og þá einkanlega þær sem ganga út á sjálfvirkar árekstravarnir, t.d. þær sem stundðar eru hjá Volvo. Ég ætla sannarlega að fylgjast með nýjustu rannsóknum þessara mætu manna - enda naut ég þess heiðurs að vera boðin þátttaka í hópnum sem hittist tvisvar á ári og ber saman bækur sínar á sviði umferðarslysarannsókna og forvarna. Ég gleymdi því snarlega veðrinu sem gerði okkur lífið leitt í dag - enda mörg mál mikilvægari en veðrið.

Athugasemdir

[Lára Hanna Einarsdóttir, 30.8.2008 kl. 01:28]

Einu sinni, endur fyrir löngu, vann ég á innanlandsflugi Flugleiða. Þá, eins og ævinlega, var stundum vont veður einhvers staðar og ekki hægt að fljúga. Það var með ólíkindum hvað farþegar gátu látið gremju sína bitna á okkur starfsfólkinu og vonda veðrið, þokan eða hvað sem var að - þetta var alltaf okkur að kenna. Fólk frá vissum landshluta var verst, nefni engin nöfn. Þetta var óþægilegt og gat eyðilagt fyrir manni daginn, eftir því hve aðgangsharðir farþegarnir voru en við vissum auðvitað sem var að veðrið var ekki okkur að kenna.

Eftir að ég fór að vinna sem leiðsögumaður erlendra ferðamanna snerist dæmið svolítið við. Vitandi hvað er á bak við dumbunginn, skýin, þokuna eða hvað það er sem hamlar sýn - hvílíkri náttúrufegurð erlendu ferðamennirnir eru að missa af, verður maður miður sín og finnst maður bera fulla ábyrgð á veðrinu. Líklega þekkja allir leiðsögumenn þessa tilfinningu þótt þeim gangi misvel að leiða hana hjá sér. Hún er að sjálfsögðu fullkomlega fáránleg og aldrei nokkurn tíma hef ég fundið fyrir votti af ásökun frá ferðamönnunum. Þeir vita sem er að leiðsögumaðurinn ber auðvitað enga ábyrgð á veðrinu.

Það er bara þessi vitneskja okkar um af hverju þeir eru að missa sem er svo erfið viðfangs.