Helreiðin

Mér datt í hug að birta eitt af örfáum ljóðum sem ég hef þorað að láta frá mér í gengum tíðina. Það á vel við um þessar mundir þegar okkkur berast fréttir af alvarlegum umferðarslysum:

 

Helreiðin

Í ljósaskiptunum vakna frísandi vélfákar malbiksins.

Undir gljáfægðum mökkum leynast dulin öfl

sem bíða þess að spretta úr spori

á biksvörtum skeiðvelli

í helreið hinna útvöldu.

 

Lausgirtir knapar horfast í augu

undir tindrandi blikvitum

slá þeir undir nára

og hverfa í blásvartan jóreyk götunnar.

 

Um himininn þeysa goðin á leirljósum gæðingum eilífðarinnar

og jóreykur þeirra speglast í brostnum augum stálfáks

sem hnaut á miðri leið.

 

Með vanga við völl

grætur knapi dumbrauðum tárum

sem hverfa í bikið.

Athugasemdir

[Lára Hanna Einarsdóttir, 12.4.2008 kl. 02:30]

Flott, ekki síður vegna þess að nú fara menn að taka fákana út og þeysa á þeim um víðan völl! Góð áminning, vonandi verður hlustað...

[Þóra Sigurðardóttir, 12.4.2008 kl. 22:25]

Þú leynir á þér , mín kæra

Flott hjá þér

[Stefán Gíslason, 13.4.2008 kl. 16:37]

Þetta er sterkt ljóð. Takk fyrir það - og gangi þér allt í haginn næstu daga og alla daga.