Skelfileg lífsreynsla.

Það er skelfileg lífsreynsla að verða fyrir innbroti á heimili sitt.  Það þekki ég mætavel - bæði sem fyrrum lögreglumaður og nú sem forvarnafulltrúi hjá tryggingafélagi. Í báðum þessum störfum hef ég upplifað viðbrögð fólks við því þegar ráðist er inn í helgasta reit þeirra; heimilið. Stundum láta hinir ógæfusömu einstaklingar, sem leggjast svona lágt, láta sér ekki nægja að stela, heldur nota þeir hýbýli fólks og dvelja þar langdvölum við skemmtanahald og neyslu.  Það er óskemmtileg reynsla að koma að heimili sínu eftir að ókunnugir hafa farið um á skítugum skónum og með kámugum krumlunum.

Sumir verða fyrir svo miklu áfalli að þeir geta ekki hugsað sér að sofa í rúmi sem einhver hefur notað án heimildar. Það hvarflar oft að manni í svona tilfellum að innbrotsþjófarnir hafi fylgst með ferðum fjölskyldunnar og viti nákvæmlega hvort, og þá hvenær, hún er fjarverandi. Fólk ætti því aldrei að tala óvarlega um ferðaáætlanir sínar, né auglýsa á símsvara eða í fjölmiðlum að það verði fjarverandi um tiltekinn tíma. Það er nánast eins og heimboð fyrir þjófa og aðra misyndismenn.

Þá er full ástæða til að biðja nágranna sína um að hafa auga með eignum sínum þegar farið er í frí. Hið sama gildir um sumarbústaði. Gott er að biðja næstu nágranna að líta til með sumarhúsinu og láta vita um óeðlilegar mannaferðir. Það er stundum gott að vera tortryggin nágranni. Það hefur komið í veg fyrir mörg innbrotin.

 

Ljót heimkoma fjölskyldu í Garðabæ