Harðsperrur ættaðar úr Hvalfirði

Um helgina lagði ég land undir fót og arkaði upp á fjallið sem Glymur fellur fram af í Hvalfirði. Þetta var erfið ganga fyrir mig þar sem þetta er fyrsta fjallgangan eftir að ég jafnaði mig af aðgerð sem framkvæmd var í apríl. Harðsperrurnar létu ekki standa á sér  og lofthræðslan ekki heldur. Það er eins og þessi fóbía ágerist með aldrinum. Gönguleiðin er nokkuð erfið - einkanlega grýtt en ég hafði það af með hjálp stóra drengsins míns og tengdadóttur sem voru eins og fjallageitur í göngunni og aðstoðuðu móður sína yfir mestu hætturnar. Þetta var skemmtileg ganga og það vakti athygli mína að við mættum útlendingum í miklum meirihluta á fjallinu. Nú þarf ég bara að æfa betur áður en ég held á Fimmvörðuháls en þar eru mun fleiri ógnir fyrir lofthrædda sál - en ekki óyfirstíganlegar.

Athugasemdir

[Þóra Sigurðardóttir, 8.8.2007 kl. 20:37]

Ertu bara ekki orðin of gömul fyrir þetta Ransý mín ?

[Forvitna blaðakonan, 10.8.2007 kl. 00:17]

Sú var nú tíðin Ranka mín að ég flaug þarna upp eins fjallageit með nokkrar penar flugfreyjur á eftir mér og meira að segja nokkrum árum yngri en ég. Það kom mér á óvart hvað gamlan ég, sem þá var líklega 35 ára, ja, raunar kona á besta aldri fór þettalétt á meðan þær ungu fikruðu sig upp eins og broddgeltir.

En ég þori ekki að lofa sama kraftinu núna; og fjarri því, efast um að ég kæmist 20 metra. Þannig að þu mátt vel við una,mín gamla og hressa litla systir.