Svartalognið og krafturinn

Það var svartalogn við Skorradalsvatnið, þar sem finna má mín nýju hvíldarheimkynni, um liðna helgi. Byrjunin á sumarhúsalífi mínu lofar góðu og ekki sakar að umhverfið í Skorradal er ægifagurt - eins og reyndar Ísland allt í viðlíka blíðviðri. Hafði reyndar heyrt það frá minni ágætu vinkonu, Inger Önnu, sem er hreinræktaður Skorradalsbúi frá fornu fari, að óvíða væri yndislegra en í Skorradalnum. Þótt ég sé vissulega sammála Inger minni, er mér næst að halda að hún hafi ekki enn upplifað vestfirskan fjallasal um jónsmessuna í því stórkostlegasta logni sem hægt er að finna hér á landi. Í Haukadal í Dýrafirði kemst maður næst almættinu þegar fjöllin standa á haus í spegilsléttum firðinum og þögnin undursamlega er aðeins rofin af söngröddum fuglanna. Mikil ósköp hlakka ég til að fara vestur í sumar og ganga á Hornstrandir með góðum vinum og anda síðan að mér orkunni frá Arnarnesinu, handan við fjörðinn. Þá verð ég aftur barn, auðmjúk og bljúg frammi fyrir svo mikilfenglegu sköpunarverki almættisins.