Ofbeldið í umferðinni

 

Einu sinni var maður sem skaut úr öflugum riffli út um gluggann á íbúðinni sinni án þess að huga að afleiðingunum. Maðurinn var umsvifalaut handtekinn, úrskurðaður í gæsluvarðhald og látinn gangast undir geðrannsókn. Annar maður „vopnaður" kraftmiklu ökutæki hugði heldur ekki að afleiðingunum þegar hann mundaði „vopn" sitt innan um saklausa borgara í friðsælu íbúðahverfi í Reykjavík. Byssumaðurinn slapp með skrekkinn. Hann slasaði engan en hlaut þó þungan dóm fyrir að hætta lífi og limum samborgara sinna. Hinn ofbeldismaðurinn tók aftur á móti löglegt samgöngutæki og notaði sem leikfang með þeim afleiðingum að líf heillar fjölskyldu snérist upp í harmleik. Á vegi ofbeldismannsins á vélknúna ökutækinu varð lítið barn eftir „bílaleik" vanþroska og sjálfumglaðs ökumanns er örkumla fyrir lífstíð. Hvor þessara tveggja er meiri ofbeldismaður? Þessar tvær ólíku sögur eru raunveruleg dæmi úr íslenskum veruleika og undirstrika að ofbeldismenn umferðarinnar eru engu minni afbrotamenn en hinir sem beita banvænum vopnum til þess að fá útrás fyrir annarlegar hvatir sínar. Sakleysislegt ökutæki getur reynst hættulegt vopn í höndum þess sem ekki hefur þroska, vit né hæfleika til

þess að nota það á réttan hátt. Og til þess að undirstrika óréttlátt mat dómsyfirvalda á vægi þessara tveggja ofbeldisverka má geta þess að sá með byssuna hafnaði á bak við lás og slá en hinn fór frjáls ferða sinna áður en sírenuvæl sjúkabílsins, sem flutti barnið lífshættulega slasað, hafði þagnað.

 

Það er hryggileg staðreynd að alltof stór hluti þeirra sem valda alvarlegum slysum í umferðinni eru undir karlmenn. Ástæðan er oftast sú sama: Ofmat á eigin hæfileikum sem ökumenn. Margir átta sig því miður ekki á því fyrr en of seint að hestöflin sem þeir ráða yfir er þeir sitja undir stýri geta reynst banvæn ef þau eru misnotuð sem leikfang þar sem lífi og limum saklauss fólks er ógnað. Bíll eða vélhjól getur snúist upp í stórhættulegt manndrápstæki höndum vanþroska óvita. Sorglegust er sú vitneskja að við getum komið í veg fyrir fjölda mannlegra harmleikja með því að haga okkur eins og viti bornar manneskjur í umferðinni.
Við viljum ekki sjá meira blóð, fleiri tár og hnípna foreldra, systkini, afa, ömmur og vini yfir moldum eða við sjúkrabeð ungmenna sem áttu lífið framundan. Tollur umferðarinnar er þegar orðinn allt of stór. Nú er mál að linni. Nú segjum við stopp með því að láta skynsemina ráða. Allt of margir þekkja hinn bitra sannleika á bak við það að vera vitur eftirá. Þeir vilja ekki fá ykkur í hópinn.