Vafasamur heiður

Á vefnum www.bb.is er frétt þar sem fjallað er um ljósmynd BB frá hörmulegu banaslysi við Hnífsdal og hún gerð að fréttaefni vegna verðlauna sem ljósmyndin hlaut í samkeppni um bestu fréttaljósmyndina. Í sjálfu sér er ekkert að því að verðlauna athygsiverðar fréttaljósmyndir - en þegar í hlut á ljósmynd sem sýnir hörmulegan mannlegan harmleik, finnst mér of langt seilst eftir athyglinni og í raun ættu slíkar myndir ekki að koma til álita í slíkri samkeppni. Allir vita að banaslys í umferðinni skilur eftir sig djúp sár og söknuð hjá aðstandendum sem nú þurfa að upplifa sárar minningar í ný, þegar ljósmyndin er birt opinberlega. Slík myndbirting er ekki við hæfi og fráleitt til þess fallin að berja sér á brjós vegna verðlauna sem BB kann að hafa fengið vegna hennar. Hún er í öllu falli siðlaus.

Ég vil nota þetta tækifæri til að votta aðstandendum og vinum ungu stúlkunnar, sem lést í umræddu slysi, samúð mína um leið og ég sendi hýjar kveðjur til allra þeirr sem nú eiga um sárt að binda vegna myndbirtingarinnar.

Athugasemdir

[Bessý.... (IP-tala skráð) 29.3.2007 kl. 14:09]

Sæl Ragnheiður mín!

Þarna er ég innilega sammála með þessa myndbirtingu. Ég tek sem dæmi af okkar missi, Dóra syni mínum og Sigurði vini hans og okkar ( ég segi okkar því ég er ekki ein í sárum ) sem létust þann 17.júní 2005 og þar birtist engin mynd af bílnum, ekki í einum einasta fjölmiðli sem skiptir svo miklu máli vegna þess að annar hefði hugurinn farið á  flug um eitt og annað sem hefði tengst því hvernig þeirra síðasti klukkutími í þeirra lífi og eða jafnvel þeirra síðustu fimm mínútur hefðu verið, og þar með er maður komin í GAL OPIÐ SÁRIÐ sem við viljum fá að láta gróa í frið innan fjölskyldunnar og ættingjanna.

Ég hef það eftir móður Sigurðar, að eftir að faðir hans Sigurðar vildi vita fljótlega og sem allra fyrst hvað hefði ollið þessu slysi sem gerðist í Öxnadalnum, var föður Sigurðar ráðlagt að skoða ekki myndirnar af bílnum. Og finnst mér sem móðir sem misst hefur barnið sitt í bílslysi, að hvort sem bílinn er mikið skemmdur eða ekki þá er þetta allt saman sárt þegar um dauðsfall er að ræða í bílslysum.

Í forvarnarskyni finnst mér í lagi að birta myndir af bílum sem eru nær óþekkjanlegir, fólk hefur sloppið fyrir guðmildi og eru á lífi. Stundum hrífur ekkert á mannveruna annað en blákaldur veruleikinn til þess að vekja okkur til meðvitundar um hættuna sem skapast t.d. vegna hraðakstur. Stundum hefur mig langað til þess að nálgast myndina af bílnum sem strákarnir voru í, sérstaklega þegar maður sér einhvern keyra eins og hauslaus hani um allar götur, jafnt í þéttbýli sem utan þess, sjálfum sér og öðrum til mikilla ama, jafnvel dag eftir dag sama aðilann. En ég get það ekki því ég lifi ekki ein í þessari sorg.

 

Ég get ekki set mig í sömu spor og fjölskyldu stúlkunnar sem lést í þessu slysi, en veit þó eitt að þetta opnar sár sem kannski, ég segi kannski er rétt að byrja gróa. Við vitum ekkert hversu langt þau eru komin í sorgarferlinu. Hvar er: AÐGÁT SKAL HÖFÐ Í NÆRVERU SÁLAR? Já! Ég bara spyr.

 

Ég segi það sama og þú: “ Hún er í öllu falli SIÐLAUS!

[Forvitna blaðakonan, 2.4.2007 kl. 15:40]

Ég er ekki samála þér Ranka mín; fréttir eru fréttir af atburðum og allir heiðviðrir blaðamenn miðla þeim áfram í fjölmiðlum sínum og styðjast við staðreyndir.

Þarna varð fréttnæmur atburður sem gerð voru skil; myndin segir allt sem segja þarf. Við megum ekki falla í þá gryfju að þegja yfir einu og segja annað; allt eftir því hvort einhver kunni að vera sár eftir.

Það er hættulgt braut ef viðblaðamenn eigum að velja það sem við segjum frá efir þessum gildum. Sanleikurinn getur verið nöturlegur og fréttir af dauðaslysum er það alltaf. Ég hef misst ættmenni úr bíslysi fyrir margt löngu. Þá birtist mynd af bílnum sem ók fram af og lenti í á, vestur í Vatnsfirði. Sú myndbirting sýndi svart á hvítu hvað gerðist. Það á aðeins rétt á sér að sleppa myndbirtingum ef myndin sem slík þjónar ekki tilgangi. En ef hún gefur lesanda innsýn í það sem gerðist, þá er tilganginum náð.

Við munum aldrei geta sagt fréttir af efiðum málum, slysum og harmleikjum nema einhver verði sár. Þa er einn þátturinn í ferli aðstandenda að fara í gegnum atburðin.Og það er skylda hvers blaðamanns að segja eins skilmerkilega frá atburðum eins og þeir eiga kost á.