Þegar einar dyr lokast...

Dagur þrettán í atvinnuleysinu rann upp í morgun. Frá því ég gekk út um dyrnar á þriðja vinnustaðnum í lífi mínu í síðasta sinn, hefur verið nóg að gera hjá mér. Líklega hef ég trassað margt persónulegt á þessum árum mínum sem ég starfaði hjá VÍS. Nú er ég búin að láta klippa mig, taka saman dósir í poka sem ég gaf handboltastelpum í Hafnarfirði, prjóna sokka og baka brauð. Þar fyrir utan hef ég heimsótt móður mína, fársjúka, á Landsspítalann næstum daglega, farið í ræktina og....og ....

Annars er það dálítið undarleg lífsreynsla að vera án atvinnu. Vinir og fyrrum samstarfsmenn hringja reglulega með samúðartón í röddinni og spyrja mig  ofur varlega hvernig ég hafi það; rétt eins og ég hafi misst ástvin. Þegar þeir hinir sömu heyra að ég er vel haldin á kafi í ýmsum verkefnum og undirbúningi (sem ég er ekkert að hafa hátt um - enda leyndarmál ennþá) þá hvá menn og spyrja: "Er það? Líður þér bara vel?"

Þetta er eins og þegar maður var svikinn í ástum á unglingsárunum og allir sögðu: "Það eru fleiri fiskar í sjónum," nema hvað núna er sagt: "Þú verður að líta á þetta sem tækifæri, Ragnheiður mín. Þegar einar dyr lokast - opnast bara aðrar." Vel meint, en virkar ekki vel á þann sem er með óljósa framtíð.

Annars ætla ég ekki gráta Björn bónda (VÍS hefur lengi verið Framsóknarfyrirtæki) heldur safna liði og berjast með þeim vopnum sem ég kann á og get beitt vel og fimlega. Meira síðar.